Onmacht, angst, verwarring voelde ik in mijn lijf. En mijn hoofd die ervan maakte ‘kom op stel je niet zo aan, jij kunt dit, gaat wel weer over’. Ik kon het niet meer bijbenen, het voelde als chaos. Ik parkeerde de auto en liep naar de andere deelnemers. Daar praatte ik erOVERheen, zoals mij geleerd was. Tijdens de deelronde werd ik steeds zenuwachtiger, ik zou wat moeten vertellen, ik zou in de spotlights staan, veel te eng. Paniek sloeg toe en ik begon te huilen, ik kon niet meer stoppen met huilen. Aankijken naar de leraar lukte niet, er was paniek, paniek paniek.
Je conceptie, je geboorte
Dat was ooit het begin van mijn zoektocht naar mezelf. De training die ik volgde ging over je tijd in de baarmoeder, je conceptie, je geboorte, welke blijvende imprints achterlaten in je onderbewustzijn. En die resoneerde diep. Zeker omdat ik weet dat ik een ongewenst kind was.
Onzeker
Inmiddels weet ik door mijn zelfstudie tijdens mijn opleiding tot lichaamsgericht psychotherapeut dat ik geen ongewenst kind ben, ook al heeft mijn moeder dat zo benoemd in mijn 16e levensjaar. Als je je al onzeker en niet gezien voelt, komt die als een mokerslag binnen. Het bevestigde wat ik altijd onbewust gevoeld had, er klopt iets niet, maar wat?
Oh wat ben ik boos geweest op mijn moeder én ook op mijn vader. Wat had ik veel te verwerken. Waarom hebben jullie mij gewild en voel ik mij als een ongewenst kind? Inmiddels weet ik dat het geen keuze was. Mijn moeder werd gedreven door angst: angst voor mijn vader, welke bij hem weer gevoed was door het instituut kerk. Die hadden ze beiden hoog staan.
Angst
En de angst was er vanuit mij voor mijn moeder. Ze was emotioneel afwezig en fysiek aanwezig. Nu kan ik zien dat ze in de overlevingsstand stond. Haar wekelijkse routine had ze nodig om zich staande te houden in het grote gezin waarin ik opgroeide. Ze had ons nodig om zich staande te houden. Als je opgroeit in een toxische omgeving is dat je blikveld, worden dat je overtuigingen en imprints voor de rest van je leven.
Tenzij je het een halt toeroept en dat heeft mijn lijf gedaan met de paniekaanval. Al jaren kampte ik met fysieke ongemakken. Als je opgroeit met de imprint ‘gaat wel weer over’ dan geloof je dat ook. Fysio en weer door. Elke keer weer door, ondanks alle andere klachten die erbij kwamen. Opgeven was geen optie, dat was voor watjes. Ik putte mezelf uit tot ik er letterlijk bij neerviel.
Nog steeds ben ik dankbaar voor mijn paniekaanval. Ik bleef alle signalen hardnekkig negeren. Dan laat het lijf geen andere keuze dan het te laten ploffen. Zo kan ik er nú naar kijken. De paniekaanval heeft mijn leven en dat van mijn kinderen gekeerd. Ik kon niet langer wegkijken.
Blauwdruk
In de buik van mijn moeder én tijdens mijn geboorte is mijn blauwdruk gemaakt. Tijdens mijn onveilige hechting en opgroeien in de boerencultuur zijn er imprints gevormd die niet kloppen. Daarnaar heb ik te gekeken en leer ik nog iedere dag.
Vanuit deze ervaring mag ik ouders leren naar zichzelf te kijken. Dat je kind jou iets te leren heeft als ze in je leven komen. Ze zijn meester in een spiegel voorhouden. Dat kan herinneringen oproepen uit jouw jeugd waaraan je liever niet herinnert wil worden of zelfs geen weet hebt. Waardoor je gaat reageren op je kind waarvan je later wellicht spijt hebt.
Spiegel
Wil jij leren hoe de zwangerschap, je geboorte en jouw opgroeien van invloed zijn op jouw opvoeden van je eigen kinderen. Ik spiegel het je graag.
