Ouder zijn, moet je zomaar kunnen. Eigenlijk te idioot, als je er goed over nadenkt. Neem je een puppy, natuurlijk ga je dan op puppy-cursus. Wil je een nieuwe telefoon, dan doe je navraag bij vrienden, je familie en je Googled je suf voor reviews. Heb je langdurig ergens fysiek ongemak, natuurlijk ga je dan naar de huisarts. Allemaal heel logisch toch?

En opvoeden moet je ZOMAAR kunnen.

Ik vond en vind het zelf een uitdaging. Juist nu ook nog steeds, ondanks dat mijn kinderen alle vier allang volwassen zijn. Vroeger vond ik de uitspraak ‘kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen’ écht zo’n dooddoener. Ik wilde het niet horen, ZO ouderwets. Nu ikzelf volwassen kinderen heb, bemerk ik ‘mijn moeder had gelijk’. Als je voor een kind gaat, dan is dat echt een keuze voor het leven. Je kunt niet zeggen, nu even niet of nu heb ik even geen zin in mijn kind. Zeker de eerste jaren zijn echt een uitdaging. Ze hebben je constant nodig, ze zijn van jou afhankelijk. Je moet er gewoon altijd zijn. Ook ’s nachts. Dat vergt veel van jou als ouder, kan als een zware verantwoordelijkheid voelen.

Wat maakt het dan zo’n uitdaging?

Een kind drukt op al jouw knoppen. Niet letterlijk natuurlijk, maar figuurlijk gezien. Alles wat jij als vervelend ervaren hebt tijdens jouw opgroeien, wordt dan onder een vergrootglas gelegd. Dan reageer je op jouw kind, vanuit die destijds ervaren pijn van jezelf als kind. 

Bijvoorbeeld vroeger ben je als kind vast meerdere keren gevallen. Je knie bloedt en doet veel pijn. Je huilt tranen met tuiten. Je moeder zegt, nou zeg dat valt toch wel mee, beetje bloed maar, over. En je stopt met huilen. Daarmee mocht jouw huilen er niet zijn. Als je keer op keer die boodschap krijgt, leer je dat huilen voor een valpartij niet nodig is. Als dan jouw kind valt, zal jouw eerste neiging ook zijn, zo erg is het toch niet. Je wilt dat je kind stopt, omdat jij destijds niet gezien bent in jouw huilen, kan jij het huilen van jouw kind niet verdragen. Dát moet stoppen.

En zo zijn er tal aan mogelijkheden die zich tijdens jouw opgroeien zich hebben voorgedaan, waarvan jij een imprint hebt meegekregen. Ook hele helpende natuurlijk. Maar huilen is een normale reactie die er gewoon zou mogen zijn. Huilen heeft ten doel, ontladen van de schrik, pijn laten verzachten, je zenuwstelsel weer tot rust brengen. Net zoals een hert zich uit kan schudden nadat hij in felle koplampen van een auto heeft gestaan.

Als jij dus (te) heftig reageert op een (basis)emotie van jouw kind, zoals boosheid, angst, verdriet of blijdschap, dan is het zaak om eens te gaan onderzoeken waarom je reageert zoals je reageert. Dus niet het huilen van je kind stoppen, maar die er juist laten zijn, in verbinding blijven met je kind. Je kind zien in zijn pijn en niet jouw pijn op hem plakken. Indien je invoelend reageert, zoiets als ‘jeetje zeg, dat zal wel pijn doen, daar mag je beslist even om huilen’ en fysiek aanwezig blijven, dan zal in no-time het huilen stoppen.

Indien jijzelf daarbij pijn ervaart, zelf die pijn transformeren door de pijn te doorvoelen en erkennen. Kleine kinderen kleine zorgen: jouw destijds ervaren pijn als volwassene helen. Als kind kon je niet anders dan te stoppen met huilen, omdat jouw huilen voor jouw ouders teveel was om mee om te gaan. Als volwassene heb je de keuze om ‘ja’ te zeggen tegen jouw pijn en alsnog de niet gehuilde tranen te laten vloeien en daarmee opgeslagen stress uit jouw lijf te laten stromen.

Loop jij tegen een opvoedprobleem aan en wil je daarbij hulp? Ik gun iedere ouder een coach. Welkom!