Precies 10 jaar geleden trok ik de deur van de echtelijke woning dicht en begon aan een nieuw hoofdstuk als alleenstaand moeder. Nu zou alles op rolletjes gaan lopen. Inmiddels weet ik wel beter, het begon toen pas.

Tien maanden later klapte ik er finaal door, mijn lijf kon niet meer vechten. De fysiotherapeut gaf met zijn los masseren geen verlichting meer. Ik kreeg te maken met een complete paniekaanval. Ik had het geprobeerd aan te pakken met alle lieve mensen om mij heen.  Zo kon het niet langer doorgaan, nu moest er professionele hulp komen.

 

Zeven maanden ‘liep’ ik bij een psychotherapeut, waarvoor ik 7 kwartier heen en 7 kwartier terug moest rijden. En dat was zo fijn, ik had 7 kwartier terug in de auto alleen mezelf. Doorvoelen en terug komen van wat er allemaal aangeraakt was tijdens de sessie. En oh wat was dat veel emotie.

Maar ja die tranen waren er toch wel. De hele dag op mijn werk hield ik mij groot en eenmaal thuis werd de sluis open getrokken en kon ik ook niet stoppen met huilen, minimaal het eerste uur. Mijn puberdochter van 15 snapte er niets van en zei ‘je wilde dit toch zelf, waarom moet je dan zo janken’?

Ja ik had zelf wel de stap gezet, omdat mijn lijf het niet langer trok en mijn hoofd het niet meer bij kon benen. Wil nog niet zeggen dat er dan geen emoties zijn. Alle niet gehuilde tranen van al die 44 jaren kwamen eruit. Alles wat er als kind niet mocht zijn, ik kon er nu niet langer omheen, kwam boven: boosheid, verdriet, angst, onmacht, eenzaamheid, twijfel, schaamte.

Ik mocht gaan rouwen. Mijn ooit gevormde toekomstbeeld -toen ik op mijn 22e mijn ja-woord gaf aan wat de vader van mijn kinderen zou worden- lag aan diggelen, in duizenden scherven om mij heen. Lijmen wilde ik het niet. Ik wilde er een nieuwe vorm aangeven. Moest er een nieuwe vorm aangeven. Dat rouwen aan hechting raakt wist ik op dat moment nog niet.

Na 7 maanden was ik weer boven Jan, maar had de smaak te pakken en wilde dieper graven. En 5 jaar later had ik mijn HBO opleiding tot lichaamsgericht psychotherapeut afgerond. Er is daar werkelijk een wereld voor mij open gegaan: hoe hechting -of juist het gebrek daaraan- en opgedane ervaringen doorwerken in je gehele verdere leven. In mijn relatie en ook weer in het opvoeden van mijn eigen kinderen. Doordat ik die ben gaan aankijken en doorwerken, helen de generatie voor mij en na mij mee. En dat is in het nu zó merk- en voelbaar.