Kleine kinderen noemen al gauw iets buikpijn. Simpelweg omdat ze er geen andere benaming voor weten. Ook een jong kind kan al stress ervaren, alleen een kind voelt het als geen fijn gevoel en ontbreken nog de woorden om die te bekrachtigen. Alle organen onder het middenrif van een kind staan nog in open verbinding met de hersenstam. Bij kinderen is die neurale ‘snelweg’ nog open is (onderlinge uitwisseling gaat voor meer dan 80% van de organen náár de hersenen en slechts voor minder dan 20% ván de hersenen naar de organen).

Als er niets aan de hand is, alles gaat zijn gangetje, dan zorgt de dorsale vagus (zit in onze hersenstam) voor de juiste werking van onze organen (rest and digest modus) – maar in dat evolutionair oudste besturingssysteem (het reptielenbrein) kan ook de freeze reflex in werking treden, wanneer we niet (meer) kunnen vechten of vluchten.

Als we regelmatig, meer dan eigenlijk goed voor ons is, stress en trauma meemaken in ons leven en we dus meer ‘freeze’ in ons lijf krijgen, verliezen we meer en meer die directe verbinding en dus ook het ‘buikgevoel’. We leven meer en meer in ons hoofd. Er volgt als het ware een afsplitsing tussen borst- en buikgebied, gescheiden door het middenrif. Meestal hoort daar ook een hoge ademhaling bij.

Op termijn (meestal na 50ste of 60ste maar het kan ook al eerder door onze jachtige maatschappij) krijgen veel mensen rug-, schouder- of bekkenklachten, spijsverteringsklachten, seksuele klachten, plasproblemen of zaken als inbewaringstelling, ontsteking aan de darmen, obstipatie, of nog erger kanker.

Onze ‘jeugd’ kan ons verstoorde systeem vele jaren voor ons in ‘functionele freeze’ houden door compensatiegedrag. Ons lijf is slim en legt andere verbindingen (omweggetjes) aan, waardoor het ogenschijnlijk lijkt dat we volledig ‘normaal’ kunnen functioneren, totdat dat een keer ophoudt. Letterlijk het ophouden van het lijf gaat niet meer. Dan denken mensen ‘dat het aan de leeftijd ligt’… of dat ze van dieet moeten veranderen, of ze slikken allerlei zuurremmers, vitaminetabletten, laxeermiddelen, etc.

Wat echter vooral nodig is, is om de verbinding hoofd-buik te herstellen. Dat betekent: de dorsale vagus ‘ontdooien’. Traumatherapie, lichaamsgerichte psychotherapie, yoga, ademhalingsoefeningen, leren durven loslaten (nieuwsgierig zijn), zijn prachtige helpende tools. Raadpleeg een deskundige als je wat herkent. Je staat er echt niet alleen in, alleen is het nog erg verborgen.

Onze maatschappij in het algemeen en de zorg in het bijzonder is nog zo trauma-onbewust.
Zo jammer!

Tekst inspiratie P. Trum/J. Bommerez