Als een ouder ziek wordt dan voegt een kind zich naar de situatie. Logisch toch? Een kind dealt met dat wat er is, loyaal naar beide ouders. Ze zijn vaak dienstbaar en maken zich klein. Hulpverlening wordt er vaak niet op afgestemd en op school worden de signalen meestal niet onderkend.
In 2017 was het sterftegetal in de leeftijdsgroep tussen 30-55 jaar achtduizend. Hoeveel kinderen er daardoor verder moesten met één ouder is onbekend.
Een ziekteperiode is heftig voor het hele gezin. Alles vouwt zich om de zieke ouder heen. Vaak is extra hulp van familie, buren en/of vrienden nodig om het gezin draaiende te houden. Afhankelijk van hoe lang de ziekte duurt heeft dit ook zijn weerslag op het kunnen behouden van het werk van de andere ouder. Psychisch is dit enorm zwaar. En dit lukt alleen met vele lieve mensen om hen heen, waarmee kan worden gepraat, gepraat en nog eens gepraat, maar ook tranen mogen stromen, wanhoop doorvoeld mag worden, angst om hoe het verder moet, woede om dat juist dit hen moet overkomen, een schouder om op uit te huilen en vaak ook fysieke klachten waarvoor hulp moet worden gezocht.
En dat is uitsluitend nog maar wat bij de volwassene speelt. Ook een kind ervaart de psychische druk, alleen dan op kindniveau: het is enorm pijnlijk, brengt een enorm verdriet met zich mee, angst om de andere ouder ook te verliezen, kan slaapproblemen geven, nachtmerries opwekken, zich vastklampen aan de andere ouder, niet met vriendjes uit school willen spelen, maar direct naar huis willen, teruggetrokken of juist explosief gedrag gaan vertonen, etc.
Is externe hulp dan altijd nodig? Dit kan fijn en soms nodig zijn, om de andere ouder te ontlasten. Alleen wat heel belangrijk is om er open over te spreken en het niet te bedekken (van wat niet benoemd wordt is er ook niet). Dan krijgen kinderen later juist last van psychische klachten. Uit onderzoek is gebleken dat 3 op de 10 kinderen van een ouder met kanker jarenlang last hebben van angst, concentratieproblemen en minder presteren op school, buikpijn, eetbuien of juist verminderde eetlust, depressies. Kortom ontwrichting in het gezin.
Hulp voor de zieke in het gezin wordt in onze maatschappij als gewoon ervaren. Het wordt tijd om in te zien dat tijdig (professionele) hulp voor de naasten (andere ouder én kind(eren) inschakelen minstens zo belangrijk is om later problemen te voorkomen.
