Waarom heeft mijn lichaam niet laten merken dat er iets mis was?
Het voelt, alsof mijn lichaam gefaald heeft.
Iedereen in mijn omgeving lijkt wel zwanger.
Ik kon jaren geen kinderwagen meer zien.
Dit overkomt ons toch niet?
Een miskraam of vroeggeboorte heeft grote impact. Het lastige is dat er geen sprake is van gedeelde rouw, alleen jij en je partner kennen jullie kindje. Eigenlijk rouw je om iets wat nog niet werkelijk in de wereld is geweest en dat kan zo groots voelen, zo oneerlijk. Je moet afscheid nemen van een toekomst die jullie samen al hadden gefantaseerd, naar uitkeken. En dat doet zo’n pijn, vaak ook ongeloof, ontkenning, soms als compleet verdoofd. Het gevoel van met lege handen te staan. De vraag ‘waarom’ komt vaak voor, op zoek naar de reden van deze slechte afloop.
In Nederland weten we niet zo goed hoe om te gaan met verlies, rouw, verdriet. Bagatelliseren het liever met opmerkingen ‘ach je bent nog jong’ of ‘gelukkig heb je al een kindje lopen, dat leidt af’ of ‘je weet dat je zwanger kunt worden’. Dit zijn opmerkingen die je geheel niet wilt horen.
Durf tijd te nemen om te rouwen
Waar je werkelijk naar op zoek bent is verbinding, gezien en begrepen worden, een knuffel en er eindeloos over mogen praten. Aan rouw is geen periode verbonden. Ieder mens uit zijn/haar verdriet anders. Belangrijk is dat hevige emoties worden toegestaan. Soms gaan emoties gepaard met fysiek of psychisch ongemak. Laat dit er allemaal zijn. De pijn zal in het begin hevig zijn, maar gaandeweg verzachten. Langzamerhand neemt het kindje een eigen plekje in, maar zal altijd verweven blijven met jullie leven. Vooral op momenten als de uitgerekende geboortedag, de terugkerende sterftedag, verjaardagen en landelijke feestdagen zal er weer verdriet gevoeld kunnen worden.
Een dan valt het stil
Vaak komt de moeilijkste periode als de begrafenis of crematie achter de rug is. Iedereen lijkt na een paar weken, het gewone leven weer op te pakken en vergeet dat je moeder bent geworden, maar dat er geen kind is. Familieleden, vrienden en kennissen kunnen het moeilijk vinden een gesprek met je aan te knopen. Kunnen je zelfs gaan mijden. Open dan zelf het gesprek, praat erover. Dan blijkt vaak dat anderen er ook wel over willen praten maar het eigenlijk niet durven. Ze willen jou geen (extra) verdriet doen of kunnen zelf niet met jou tranen omgaan. Verdriet delen maakt het makkelijker om ermee om te gaan.
Vaders rouwen anders
Vaders drukken hun emoties nog wel eens naar de achtergrond omdat zij menen er voor hun partner te moeten zijn. Dan lijkt het alsof hij geen verdriet heeft, maar dat is slechts schijn. Mannen en vrouwen verwerken verdriet ieder op hun eigen manier en tijd. Mannen rouwen vaak pas als hun partner er weer wat beter mee om kan gaan. Blijf met elkaar in verbinding, deel het verdriet, praat erover. Vooral ook wat de ander zijn/haar verdriet met jou doet. Samen dragen van het verlies, het verdriet en de leegte zal de relatie sterker maken.
Verlangen naar nieuw leven
Dit verwerken is ook extra belangrijk mocht er te zijner tijd weer behoefte, een verlangen ontstaan naar een nieuw kindje. Als het verdriet een plaatsje in jullie leven heeft gekregen, zal dit eventuele nieuwe kindje beginnen in een baarmoeder die vrij is van verdriet. Het nieuwe kindje zal dan niet de lasten gaan dragen van het overleden kindje.
Durf hulp te vragen als je vastloopt
Belangrijk tot slot is dat mochten jullie er samen niet uitkomen, neem dan contact op met je huisarts of een andere gespecialiseerde zorgverlener. Dit kan ook nog jaren later op gaan spelen. Durf erover te praten. Je bent niet de enige.
